സ്റ്റാര്ബക്സിലെ അഞ്ചുമണി, മാള് ഓഫ് ദി എമിരേറ്റ്സ് :-
പ്രാഞ്ചിക്കൊണ്ടു നടന്നു പോകുന്ന
വെളുത്ത തലമുടിക്കാരന്
വൃദ്ധന്
നിര്ബന്ധിത പ്രവാസി
ഐബീയെമ്മിലെ ‘റിസോഴ്സ്’ ശശി:
എം.എഫ് ഹുസൈനല്ലേ?
കഫേ അമേരിക്കാനോ –
അതിന്റെ കയ്പ്,
തലകുനിച്ചു്
ഉവ്വെന്ന് മൊഴിഞ്ഞു
ഫസ്റ്റ് ഇന്റര്ചേഞ്ചിനു ശേഷം, ഷേയ്ക്ക് സായദ് റോഡ് :-
കണ്ണിലേയ്ക്കു നോക്കിക്കൊണ്ടും
കള്ളങ്ങള് പറയാമെന്നു പഠിപ്പിച്ച നഗരം
ചെറിയൊരു പോറലോടെ
ഉരുമ്മിക്കിടക്കുന്ന വാഹനങ്ങള്
പോരടിക്കുന്ന രണ്ടു മനുഷ്യര്
വെള്ളക്കാരന്റെ മുഖത്തേയ്ക്കിടിക്കുന്ന പഠാണ്
ദുബായ് ടാക്സിയുടെ ചോരപുരണ്ട യൂണിഫോം
ട്രാഫിക്കില്, ട്രേഡ് സെന്റര് റൌണ്ട് എബൌട് :-
ഫോണ് തുടങ്ങുന്നു
കേള്വിയില് അപരിചിതന്
[ഡു നോട് ഫ്രോണ്…
നെറ്റിയില് കൈവെള്ളയുടെ തണുപ്പ്
സഹപ്രവര്ത്തകയുടെ ഓര്മ്മ]
എന്റെ കണ്ണാടിയിലൊരു ജാരന്
‘കുട്ടാ, സുഖാണോ?
എനിക്കൊരു അറ്റാക്ക് വന്നൂടാ
ഇപ്പൊ തീരെ വയ്യ..’
വന്ന് കാണാനുള്ള ക്ഷണം
സ്വൈരിണി ഒരു പേരല്ല
ചേച്ചി അയലക്കറി വച്ചുതരുമെന്ന്
ഫോണ് അവസാനിച്ചു
നഷ്ടപ്പെട്ട ഒരു വൈകുന്നേരം, ഗര്ഹൂദ് പാലം :-
എന്തു ഉയരമാണിതിന്!
നാഷണല് ടാക്സിയിലെ ആലമിന്റെ അത്ഭുതം
ദുബായ് മുഴുവന് കാണാം!
ശീലിച്ചു പഴകിയൊരു ദ്രാവകത്തിനു
പൊടുന്നനെ
വയറില് കൊളുത്തിപ്പിടിച്ചു്
വേദനിപ്പിക്കുവാന് കഴിയുന്നതെങ്ങനെയാണ്?
ദൃശ്യങ്ങളിലൂടെ ചിന്തയുടെ ഒരു പനോരമയാണല്ലോ ഈ സ്ട്രക്ച്ചര്.
ഞാനയച്ച അമ്പ് കുറെദൂരം പോയി, പിന്നെ വെള്ളത്തില് വീണു. ലക്ഷ്യം നോക്കി എയ്തെയ്തു തളര്ന്ന ശിഷ്യനോട് വെള്ളത്തില് അമ്പെയ്തിട്ട് ഗുരു പറഞ്ഞത് ‘നോക്ക് കൃത്യം ലാക്കില് തന്നെ എന്റെ അസ്ത്രം കൊണ്ടു‘എന്നാണ്. അതു പോട്ടെ, ഒരു ഏകാന്തമായ തെളിച്ചമുള്ള വൈകുന്നേരത്തെ നശിപ്പിച്ചത് ആ ഫോണാണോ അതോ പഴകിയ ദ്രാവകമോ..എന്തൊരു ആത്മനിഷ്ഠമായ കുറിപ്പുകള്.. ചിലതു മാത്രം മിന്നിത്തെളിയും പോലെ പരിചയമുള്ളത്…എങ്കിലും പാരസ്പര്യത്തിന്റെ കണ്ണികള് വിട്ടു പോയവ..
കവിത കൊണ്ട് വീണ്ടും ഞെട്ടിക്കുന്നുണ്ട് നീ.അഭിനന്ദനങ്ങള്…